Lauf udoskonala piastę z jednoczęściowymi tytanowymi zapadkami drukowanymi w 3D
Patent na „zapadki” z giętkimi sprężynującymi elementami ma dać w efekcie płynniejsze pedałowanie, mniejszą wagę, łatwiejszą produkcję i większą niezawodność.
Patent złożony przez Laufa przedstawia system wolnobiegu, który łączy zapadki z elastycznymi sprężynami piórowymi, potencjalnie oferując zwiększoną niezawodność, zmniejszoną wagę, płynniejsze pedałowanie i inne korzyści. Konwencjonalna wolnobiegowa piasta zapadkowa ma zazwyczaj od dwóch do sześciu (lub więcej) zapadek przymocowanych do korpusu wolnobiegu. Oddzielne sprężyny, które znajdują się pod zapadkami, wypychają je na zewnątrz, aby połączyć się z pierścieniem zapadkowym w obudowie piasty.
Technicznie rzecz biorąc, ta nowa konstrukcja tylnej piasty Lauf Cycles może mieć „tysiące” punktów zaczepienia na obrót, ale równie dobrze może to być nieskończoność, dając natychmiastowy efekt zazębienia.
Patent islandzkiej marki - która zasłynęła z widelców do rowerów szutrowych i górskich z resorami piórowymi - proponuje produkcję elastycznych jednoczęściowych „elementów zapadkowych”, które łączą zapadkę z elastycznych sprężyn piórowych z typowym pierścieniem zapadkowym.
Podstawowe założenie wykorzystuje zintegrowane zapadki (701) wykonane na pierścieniu wewnętrznym, z których każda jest zasadniczo własną sprężyną z ząbkowanym hakiem na końcu, aby zaczepić się o zęby (105) na pierścieniu napędowym (102). Można jednak również umieścić zapadki na pierścieniu zewnętrznym i umieścić pierścień napędowy na powierzchni wewnętrznej:
Zapadki są rozmieszczone naprzemiennie, aby zaczepiać się w różnych punktach obrotu piasty, skutecznie tworząc więcej punktów zaczepienia przy mniejszej liczbie, ale większych zębach. W ten sposób działa wiele obecnych piast, zwykle z dwiema lub trzema zapadkami włączonymi w dowolnym momencie. W przypadku piast, które nie wymagają bardzo szybkiego załączania, zapadki mogą być szersze (rys. 5b).
W celu szybszego włączenia, drugi zestaw zapadek może być przesunięty względem pierwszego zestawu (niebiesko-pomarańczowy obraz po prawej) lub mogliby nawet użyć trzech zestawów dla jeszcze szybszego załączania (rys. 12). Alternatywnie, mogliby użyć dwóch lub trzech zsynchronizowanych pierścieni, aby zwiększyć wytrzymałość, chociaż, te zapadki musiałyby być dość cienkie, aby zmieścić się w tradycyjnej konstrukcji piasty.
Jedna z proponowanych implementacji przedstawia wersję, w których element sprężynowy zapadek jest podzielony na wiele sprężyn. Podobno, taka konstrukcja „umożliwiłaby o rząd wielkości większą elastyczność w stosunku do momentów zginających przy danej wytrzymałości na rozciąganie, obniżając tarcie i umożliwiając większe naprężenie”. Zwiększona elastyczność zwiększyłaby podział obciążenia między elementami zapadki.
W zależności od implementacji, połączenie sprężyny i zapadki w jedną jednostkę zmniejszyłoby złożoność, potencjalnie oferując niższą wagę i koszty.
Inną taktyką poprawy całkowitego zazębienia i wytrzymałości jest zastosowanie falistego kształtu zapadek, pozwalającego każdej zapadce na nieznaczne „rozciągnięcie”, na tyle, aby jeden zestaw zazębił się jako pierwszy, następnie rozciągnęły się, aż drugi zestaw zazębi się, a następnie te rozciągnęły się, aż trzeci zestaw zazębi się.
Zaletą tego rozwiązania jest "gęściejsze" zazębienie na całym obwodzie piasty, co zmniejsza naprężenia boczne między kasetą a wolnobiegiem i obudową piasty.
Zakładając, że zastosujesz zbyt duży moment obrotowy, ta falista konstrukcja pozwoli zapadce oderwać się, zanim pęknie. Nie, nie byłoby to przyjemne, ale teoretycznie pozwoliłoby zachować piastę. Spójrz jednak przez chwilę na rys. 13 powyżej, a następnie przewiń w dół...
Co by było, gdyby wypełnić całą skorupę piasty rzędami zapadek, zapewniając ogromną ilość powierzchni styku, z których każda byłaby lekko przesunięta, ale także zdolna do rozciągania się, aby umożliwić innym rzędom zapadek również zatrzaśnięcie się?
Zapewniłoby to nie tylko niesamowicie szybkie, ale także niesamowicie solidne sprzęgło. Lauf twierdzi, że zapewnia to również znacznie większą tolerancję na niezsynchronizowane zapadki i zapadki, które, jak twierdzą, często wynikają z rzeczywistych ograniczeń produkcyjnych.
A ponieważ pozwala to na zastosowanie korpusu piasty wolnobiegu o pełnej szerokości, który jest zasadniczo drugą osią, sprawiłoby to, że cały zespół byłby znacznie bardziej wytrzymały. Rysunki 15-20 przedstawiają różne opcje projektowe, w których wiele rzędów zapadek mieści się w różnych miejscach i pozwala na szerszą gamę interfejsów między wolnobiegiem a korpusem piasty.
Prawdopodobnie celem marki Lauf jest raczej licencjonowanie tego projektu niż stanie się producentem, ale już wcześniej nas zaskakiwali, więc kto wie?
komentarze